+2
Tom Stedd 8 października 2017 15:29
Znów udało się połączyć w miarę tanie loty WizzAir (niecałe 300 zł za dwie osoby RT) i akceptowalny hotel dzięki http://makemytrip.com (65 euro za dwie noce). Układ przylotu i odlotu spowodował, że na zwiedzanie tych dwóch miast nie było tyle czasu, żeby w pełni je poznać, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma. Wizyta w Monako było marzeniem dziewczyny, więc tam spędziliśmy więcej czasu, a w Nicei siłą rzeczy mniej.

WizzAir ląduje przy Terminalu 2, więc gdyby ktoś chciał udać się na Promenade Des Anglais pieszo, to polecam najpierw wsiąść w shuttlebusa do Terminala 1, a stamtąd jest dosłownie z 200 metrów do promenady. Inaczej na pewno pobłądzicie, bo dojście pieszo jest skomplikowane i słabo oznakowane (to nas oczywiście spotkało).



Mała wstawka – Lazurowe Wybrzeże kojarzy się z bogactwem, przepychem, dlatego nic dziwnego, że zaraz przy wyjściu z sali przylotów znajdują się cztery stanowiska, na których można wynająć … helikoptery. Kto bogatemu zabroni?

Nasz jednogwiazdkowy hotel Premiere Classe znajdował się na początku Promenade Des Anglais i doszliśmy do niego na własnych nogach, co zajęło w sumie z 20-25 minut. Po wejściu do środka hotelu pojawiła się … winda, którą trzeba było wjechać na trzecie piętro do recepcji.



Pokój był mały, z ciekawym układem łóżek, a dodatkowo był dźwiękoszczelny (czytaj – nieotwieralne okno) i posiadał słabo pracującą klimatyzację. Mocno zdziwiliśmy się widząc mini łazienkę ze ścianami i podłogą z plastiku, bo odczucie było takie, jakby wchodziło się do kabiny Toi-Toi.





Na szczęście początkowe zdziwienie szybko minęło i przyzwyczailiśmy się do nietypowego hotelu i pokoju, a dodatkowo widok z okna mocno nas radował. No bo z ilu hoteli można obserwować „parking” lotniskowy i startujące samoloty, a przy tym odgłosy lotniskowe nie są praktycznie słyszalne?



Szybko udaliśmy się na Promenade Des Anglais, która biegnie wzdłuż wybrzeża Nicei i można nią dotrzeć do portu (ok. 7 km długości). My przeszliśmy ten dystans w dwie strony i dodatkowo zboczyliśmy troszkę odwiedzając kilka ciekawych punktów miasta. Promenada to obecnie miejsce, gdzie setki ludzi biegają, jeżdżą na rowerach, deskorolkach, czy po prostu spacerują. Najodważniejsi kąpią się, mniej odważni jedynie opalają przy temperaturze oscylującej wokół 20 stopni. Ruch bardzo duży, ale nie męczący. Spotkać można również uzbrojone patrole żołnierzy, bo należy pamiętać, że we Francji obowiązuje stan wyjątkowy w związku z powtarzającymi się zamachami terrorystycznymi.













Na pewno większość z was wie, że Nicea była miejscem krwawych wydarzeń 14 lipca 2016 roku. Zamachowiec jadąc ciężarówką po ulicy i po promenadzie dla pieszych zabił 87 osób, a 202 ranił. Wszystko rozpoczęło się przed szpitalem Lenval, a zakończyło za hotelem Palace de la Mediterranee, gdzie zamachowiec został zastrzelony przez policjantów. Obecnie na promenadzie nie znaleźliśmy żadnych akcentów przypominających tamte wydarzenia, ale na terenie pobliskiego muzeum Willa Massena usytuowany został memoriał z nazwiskami wszystkich ofiar, zdjęciami, kwiatami i księgą pamiątkową.









Wracając do przyjemniejszych doznań: w czasie spaceru po promenadzie odbiliśmy w lewo do parków i na uliczki handlowe. Widoki bardzo przyjemne, wszędzie bardzo dużo ludzi, mnóstwo lokali i sklepów. Trafiła się nawet karuzela stylizowana na starą. Przejażdżka oczywiście odpłatna, bodajże 2,5 euro.







Gdy jest ciemno, warto odwiedzić Place Massena (w dzień traci wiele ze swojej atrakcyjności), czyli spory plac spacerowy z pobliskimi nowoczesnymi fontannami i słynną Fontaine du Soleil. Kiedyś ta rzeźba podobno szokowała, dzisiaj wywołuje najwyżej uśmiech (po namyśle jednak ocenzuruję rzeźbę i pokażę ją od strony … sami zobaczycie jakiej).









Spore wrażenie robi ta kamienica, prawda? Jak z bajki, wszystko piękne, eleganckie, odrestaurowane.



Wiedziałem wcześniej o tym miejscu, ale i tak dałem się nabrać i nie mogłem długo uwierzyć w to, co widzę. Otóż to nie kamienica, tylko pomalowana specjalną techniką ściana budynku. Dalej nie wierzycie, jak i ja nie wierzyłem? To proszę zdjęcie z boku. Teraz już wierzycie?



W pobliżu można zanurzyć się w klimatyczne wąskie, stare uliczki handlowe, typowe dla starych miast. W sobotni poranek (już przed odjazdem) trafiliśmy pod Palais de Justice, gdzie rozstawione były stragany handlarzy książkami, a niedaleko odbywał się targ z warzywami, owocami, wyrobami regionalnymi, no i oczywiście chińszczyzną znaną z każdego bazaru.









Spacerując pierwszego dnia po promenadzie ostatecznie doszliśmy do portu, który niestety jest kiepsko oświetlony. Jako że był mrok, niewiele widzieliśmy, ale rzucały się w oczy luksusowe duże jachty.



Ciekawe miejsce znajduje się przy jednym z parkingów – można stanąć na grubej szybie stojąc kilkanaście metrów nad najniższym poziomem parkingu i spojrzeć w dół. Najtrudniejszy pierwszy krok – a zachęcali do niego dwaj bezdomni, śpiący w pobliżu. Rzeczywiście, sprawdziliśmy wytrzymałość szyby i emocje były dość spore.



Zapewne jednym z najczęściej fotografowanych miejsc w Nicei jest ten napis. Nam też się spodobał.



Plaże w Nicei są kamieniste, a woda ma bardzo ciekawy kolor, a właściwie wydaje się, że są dwa kolory. Można mieć wrażenie, że jest się na Malcie, czy na Cyprze, a to tymczasem miasto we Francji.










Ruch turystyczny jest olbrzymi, w czasie dnia samoloty lądują (przelatując niedaleko plaży) co kilka minut. Sporo Rosjan, sporo azjatów, obywateli Wielkiej Brytanii, no i oczywiście Polaków. Nicea oferuje mnóstwo miejsc noclegowych, zarówno tańszych, jak i droższych. Na pewno w oczy rzuca się kilka hoteli z najwyższej półki, m.in. hotel Negresco. Weszliśmy do niego i od razu było czuć przepych. Recepcjonista pozwolił zrobić zdjęcia w hallu, ale już dalej nie mogliśmy wejść.





Dla smakoszy (pod warunkiem, że są jednocześnie bogaczami) rajem będzie znajdująca się obok restauracja z dwoma gwiazdkami Michelin 2017 – „Le Chantecler”. O klasie i kasie, jaką trzeba zapłacić za bytność w tym przybytku, może świadczyć kilka pozycji z karty win. Mi – profanowi kulinarnemu - oczywiście te nazwy nic nie mówią, ale ceny jak najbardziej przemawiają do mnie: szampan „Grande Cuvee” 580 euro, wino Batard-Montrachet Grand Cru 840 euro i gwiazda karty La Tache Grand Cru 4800 euro. Przypominam, że 1 euro to około 4,30 zł.

Nicea oferuje na szczęście mnóstwo przystępnych cenowo restauracji, znajdą się też popularne sieciówki, czy budki z kebabami. Spotkać można także zwykłe sklepy spożywcze sieci Casino lub Carrefour z cenami normalnymi jak na Francję, czyli dwa-trzy razy większymi, niż w Polsce.

Drugi dzień pobytu na Lazurowym Wybrzeżu to wyjazd do Monako, zwanego również Monte Carlo (od jednej z dzielnic). Przeczytałem kilka blogów o tym księstwie i niech sczezną ci, którzy pisali, że wystarczy na nie trzy godziny. Może tyle wystarczy, żeby zobaczyć kilka obowiązkowych punktów będąc wiezionym autobusem, czy minipociągiem. Nam w ciągu około 7 godzin spaceru udało się zobaczyć niecałą połowę księstwa. Lubimy pójść tam, gdzie nikt nie chodzi, zejść ze szlaku, zgubić się, poczuć się jak lokals i tego wszystkiego doświadczyliśmy na miejscu. Patrząc na mapkę Monako widzi się obszar „długi” na jakieś 3-4 km i „wysoki” na jakiś kilometr. Opisy na niektórych blogach sugerowały spokojne zwiedzanie, a rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Ale po kolei.

Dojazd z Nicei do Monako mieliśmy wcześniej obadany – albo pociągiem regionalnym z pobliskiej hotelowi stacji St Augustin, albo dojechać najpierw autobusem 9/10 spod hotelu na Place Garibaldi, przejść pieszo około kilometra i z okolic portu autobusem nr 100 przejechać do Monako. Pierwsze rozwiązanie wygrało, a koszt biletu w jedną stronę wyniósł 4,80 euro od osoby. Pociągi kursują bardzo często, a sama droga zajmuje nieco ponad 20 minut. Za jazdą autobusem podobno przemawiają widoki, ale pociąg na pewno jest pewniejszym środkiem transportu.
Tuż po wjechaniu do Monako widać po dworcu, że zaczyna się nieco inny świat. Hala dworcowa (oczywiście podziemna) jest ładna, czyściutka, a na turystów czeka informacja turystyczna.





Praktyczna uwaga, aczkolwiek nie do końca potwierdzona. Monako nie należy do Unii Europejskiej, a co za tym idzie, telefony i sieci (niektóre!) mogą zgłupieć. Potwierdził to pracownik informacji turystycznej i na przykład mój telefon w ogóle nie widział przez większą część dnia dostępności sieci, a po kilku godzinach sms powitał mnie … we Włoszech.

Na dworcu zaopatrzyliśmy się w darmową mapkę i na chybił trafił zdecydowaliśmy, że pójdziemy w prawo. Na ulicy Monako powitało nas od razu zapowiadanym przez wielu luksusem (koło siebie jechały dwa Ferrari i Bentley), salonami samochodowymi (w zwykłych witrynach sklepowych stały średniej klasy samochody) i trudnościami w chodzeniu. Dlaczego? Otóż właśnie teraz znalazłem w głowie właściwe porównanie tego miasta – przypomina ono kilkupiętrowy wieżowiec. Nie jest tak, że idzie się prosto i się dojdzie. Wcześniej, czy później trafią się schody lub publiczne windy, którymi trzeba będzie przemieścić się niżej lub wyżej.



Wszystko wydaje się proste do momentu, gdy to czytamy. W praktyce jest o wiele trudniej, mimo posiadanej w ręce mapy. O ile patrząc z góry mniej więcej widzimy, gdzie chcemy iść, to po znalezieniu się niżej gubimy naszą perspektywę i zaczyna się znów kombinowanie, jak dość do obranego celu. Stojąc dość wysoko chcieliśmy dotrzeć w pobliże cmentarza i stadionu AS Monaco, ale za bardzo nam to się nie udało, bo pogubiliśmy się w tej plątaninie uliczek, przejść, schodów. Niewiele pomagają tabliczki z nazwami atrakcji i dość często można spotkać turystów pytających o drogę.





Chodząc po Monako znaleźliśmy się w kilku ciekawych miejscach. Na początek dotarliśmy do ogrodu botanicznego, z którego rozpościera się bardzo ładny widok na całe księstwo.









Byliśmy też w zwykłym wieżowcu mieszkalnym, na pewno nie dla bogaczy, ale tuż obok powstawały już kolejne wysokie apartamentowce, bo jeśli miasto nie może rosnąć w szerz, to musi rosnąć w górę. Ceny gruntu i gotowych mieszkań są astronomiczne.



Jako że grunt to najcenniejsze dobro w księstwie, nie można go marnować na coś tak prozaicznego, jak stacja paliw. Zapewne jakiś przedsiębiorczy mieszkaniec Monako wpadł więc na pomysł oryginalnej stacji paliw w witrynie sklepowej. Dystrybutor i nic więcej. Brawo dla tej osoby.



Wydaje mi się, że ciągle trwa walka człowieka z naturą i chce on wyrwać jak najwięcej skrawku gruntu, czy skały pod zabudowę. Jest ona niesamowicie ciasna, wielopoziomowa. A że gór i skał wokół Monako nie brakuje, to sądzę, że rozwój księstwa jest niezagrożony.







Spacerując dalej dotarliśmy do portu Fontville, gdzie cumują luksusowe jachty i JACHTY. Nie omieszkaliśmy wstąpić do olbrzymiego supermarketu Carrefour w centrum handlowym Fontville, w którym znaleźć można produkty nie spotykane nigdzie indziej. I hojnych bogaczy, bo o ile mnie wzrok nie mylił, to pewien klient pozostawił kasjerce na kasie napiwek w wysokości 20 euro. Obok sporo mniej lub bardziej luksusowych butików.









Kolejny punkt wycieczki to Palais Princier, gdzie zamieszkuje obecny władca Monako. Wzgórze jest bardzo ładnie usytuowane, widoki są super, podobnie jak pobliskie klimatyczne wąskie uliczki i katedra z miejscem pochówku przedstawicieli dynastii rządzących księstwem.

















W pobliżu znajduje się również bardzo duże Musee Oceanographique et Aquarium (z jednej strony wychodzące na morze).





Gdy zejdzie się już ze wzgórza, to trafia się do Port Hercule, gdzie znów stoją jachty i JACHTY. Dziwnie wygląda przy tym basen, z którego może korzystać (oczywiście odpłatnie) każdy chętny.









Skoro już zadomowiliśmy się w Monako, to pora na kolejną porcję luksusu. Chodząc uliczkami znaleźliśmy się pod pięciogwiazdkowym Hotelem Hermitage. Przed nim kilka luksusowych pojazdów, sesja ślubna Rosjanki, więc w sumie nic wielkiego. Hmmm, no może, ale po powrocie sprawdziliśmy ceny noclegów w tym luksusowym miejscu. Najtańsze pokoje są za marne 244 euro, tętno nieco wzrasta przy mniejszych apartamentach za 1339 euro, by podskoczyć przy cenie 330-metrowego apartamentu książęcego za … 29.500 euro. Tak, to ceny za dzień. W tej cenie kupi się w moim mieście mieszkanie 







Wisienką na torcie w Monako jest oczywiście wizyta w kasynie, a właściwie w kasynach. Bo są dwa koło siebie. Jedno bardziej znane, czyli Casino Monte Carlo, a drugie Casino Cafe de Paris. Uzupełnieniem tych dwóch miejsc jest Hotel de Paris (w przebudowie) i kompleks butików Les Pavillons Monte Carlo (oczywiście luksusowych).









Te cztery miejsca zlokalizowane są wokół ronda z ciekawą instalacją lustrzaną pośrodku.




Przy rondzie i przed budynkami było zaparkowanych kilka mniej lub bardziej luksusowych samochodów, ale szczególną uwagę przyciągało Lamborghini Aventador z napisem „Kingdom od Saudi Arabia Royal 1”. Jak podają legendy internetowe, możliwe, że należy/należał do rodziny królewskiej z Arabii Saudyjskiej, że ktoś (czytaj: inny szejk) kupił tą rejestrację za kilkadziesiąt milionów złotych, że, że, że… Nie wiadomo, jaka jest prawda i czy w ogóle jego właściciel był w kasynie, czy też ten samochód stoi tam tylko w formie reklamy.





Do przedsionka kasyna może wejść każdy i popodziwiać piękne wnętrza. Do pierwszej sali również (gdzie znajduje się około dwudziestu automatów), ale już za przekroczenie kolejnej „bariery” należy zapłacić kilkanaście euro.











Po obejrzeniu ogólnodostępnych miejsc i przegraniu 20 euro na maszynach czym prędzej poszliśmy do drugiego kasyna. W Casino Cafe de Paris znaleźć można na oko ponad sto maszyn, ruletkę, stoły do blackjacka, czy pokera. To taka wersja kasyna dla mniej bogatych – zero luksusu, tylko hazard. Po kolejnych przegranych 20 euro ostatecznie udało się na czysto zarobić 40 euro (na prawdziwym jednorękim bandycie) i zadowoleni wróciliśmy (niestety nie helikopterem, ale pociągiem) do Nicei.



Jeśli wybieracie się na Lazurowe Wybrzeże, to warto obok tych dwóch zwiedzonych przez nas miejsc pojechać w kilka innych, np. do Cannes, czy słynnego Saint Tropez. Komunikacja autobusowa i kolejowa jest bardzo rozbudowana, tylko ceny mogliby troszkę obniżyć. My szykujemy się już na kolejny wypad w te rejony, ale WizzAir niestety popsuje niedługo godziny przylotu i wylotu, skutkiem czego wyląduje się w Nicei około 22, a w Warszawie przed północą. Tak czy siak na pewno wrócimy na Lazurowe Wybrzeże, bo naprawdę warto.

Polecam zajrzeć na blog http://radosc-zycia-plus.pl. Spojrzenie na świat i podróże kobiecym okiem.

Dodaj Komentarz